Stilte en persoonlijke verhalen
Quakers en ik
(Vivian Barty-Taylor)
In Schotland ben ik geboren in een gezin waar de Quakers al een rol speelden. Mijn moeder was Bezoeker (Attender) bij Edinburgh Central Meeting en ik ben als kind mee geweest samen met haar. Edinburgh Central Meeting is een grote meeting met ongeveer 80 leden. Er waren ook andere kinderen met wie ik kon spelen en een gevoel krijgen van wat de Quakers zijn. Dat terwijl ik op school een buitenbeentje was.
Als tiener ben ik doorgegroeid naar de “Jonge Vrienden” zoals wij dat noemen – tieners en jongeren die weekenden met elkaar doorbrengen. Meteen voelde ik me thuis, en heb ik kort daarna mijn lidmaatschap aangevraagd bij mijn Meeting in Edinburgh. Ik ben ook geweest bij een internationale bijeenkomst voor Jonge Vrienden vanuit heel Europa. Daar heb ik een leuk Nederlands meisje ontmoet – Anneke Spreij. Wij zijn ondertussen ruim tien jaar getrouwd en hebben twee kinderen die hier opgroeien in Nederland.
De Quakers zijn verantwoordelijk geweest voor grote delen van mijn leven, en daarvoor ben ik ze dankbaar. Ik voel met nog steeds thuis bij de Quakers – zowel in de stille samenkomst als in andere situaties. Ik ben geen “groepsmens” – daar heb ik namelijk een hekel aan. Toch bij zo een groep van “niet passende” mensen voel ik me thuis.
Mijn beleving van de Stilte
(Peter van Leeuwen)
Al sinds mijn 18e of 19e kom ik weleens naar de Quaker meeting in Den Haag. Dat wil niet zeggen dat ik me altijd Quaker gevoeld heb. Waarom de naam van een groep aannemen i.p.v. mijn eigen naam?
Maar wat voor mij altijd heel belangrijk is geweest is de ervaring van samen stil zijn en dat is wat de Vrienden elke zondag doen. In de loop van mijn leven is die behoefte sterker geworden en tegenwoordig begin ik elke dag met een geestelijk geïnspireerde tekst te lezen en daarmee even stil te zijn.
Het is mijn manier om contact te voelen met wat ik weer “God” of “Heer” ben gaan noemen in mijn innerlijke communicatie. Mijn grote voorbeeld daarbij was Thomas Kelly (‘een quaker getuigt’) die me leerde dat ik elk moment kan kiezen dat contact te maken, ook al ben ik met allerlei dagelijkse dingen bezig.
Over mijn minderwaardigheidscomplex heen groeien gebeurde pas op veel latere leeftijd. Toen begon ik de “geboden” uit het Nieuwe Testament voor mezelf te vertalen in drie raadgevingen aan mij:
- Onvoorwaardelijk houden van mijzelf
- Onvoorwaardelijk houden van de ander
- Mij God herinneren (Gods Liefde ervaren)
Is het gek als ik zeg, dat ik me nooit alleen voel? Al heel veel jaren? Dat is het effect van die innerlijke communicatie, die de innerlijke ervaring versterkt heeft.
Heb ik alleen maar stilte? Nee, ik ben ook een veelvraat: ik laat me dagelijks uitdagen door ‘een cursus in wonderen’ een tekst uit ‘open innerlijke deuren’ of een mooie quaker tekst. En ik vind het heerlijk om mij door youtubes of podcasts van allerlei geestelijke aard te laten inspireren.
Het stil samenkomen in een groep is daarnaast voor mij wel heel belangrijk. En voor mij is dat ook prima via internet, al blijft dat “second best”. Maar het allerfijnste blijft natuurlijk die innerlijke communicatie, waar vaak geen woord aan te pas komt, maar me vertelt over een vrede en liefde die al mijn verstand te boven gaat.
Mijn beleving van de Stilte
(Joke Hofman)
Oktober 2007: Ik loop in den Haag toevallig(???) langs Stadhouderslaan 8 en lees het affiche dat daar voor het raam staat. De tekst (van Willem Furnee) raakt me diep.
Quakers? Nooit van gehoord, maar ze blijken op vijf km van mijn toenmalige woonplaats Wageningen samen te komen in Bennekom!
De eerste keer daar (met oa Pieter Ketner en Marius en Marianne Boelsma) voelde als thuiskomen.
En die stilte! Daar was ik nooit erg goed in, in stil zijn en stil zitten. Als kind moest mijn vader me in de kerk steeds toefluisteren: zit stil! Maar tot mijn verbazing had en heb ik die onrust in onze stille samenkomsten zelden.
Wel bij vergaderingen, ik word dan echt ongeduldig als er zoveel stilte valt…. Gelukkig hoorde ik van 2 bijna “born Quakers” dat ze daar ook wel eens last van hebben!
Wat me zeer aanspreekt: “let your lives speak”. Alle Quakers die ik ken zijn sociaal bewogen en oprechte mensen. Op de laatste British Yearly Meeting zei een Poolse Vriendin: “Praat over wat Quakers zijn als er een vraag is. Leef zo dat die vraag komt!”
Toen ik voor de eerste keer mocht stemmen, was dat op de PSP. In mijn werk ( leerkracht op een Vrije school) werkte ik o.a. vanuit de opvattingen van Marshall Rosenberg. Dus ik wist niet wat Quakers waren, maar het Vredesgetuigenis stond al in mijn hart geschreven. Ook de andere getuigenissen ( ik spreek liever van kernwaarden) waren en zijn voor mij vanzelfsprekende zaken om naar te streven.
Een van de hoogtepunten voor mij was het bijwonen van de British Yearly Meeting in 2013.
Die stilte daar, met al die honderden mensen, de ontspannen sfeer en toch zeer gedisciplineerd, het heeft me enorm geïnspireerd om in onze kleine Nederlandse Jaarvergadering bij te kunnen dragen.
Ook de Woodbrooke cursus in 2011: Understanding conflict heeft me verrijkt en me geholpen bij mijn amateur-mediation-gesprekken met collega’s, familieleden en Quakers.
En dan natuurlijk QCEA. De samenkomsten in Brussel waren altijd zeer leerzaam en voedend. Het internationale van de Quakers is fantastisch. Jawel, we kunnen echt een verschil maken in deze wereld! Maar het belangrijkste vind ik om in mijn eigen kleine kring verschil te maken!
Boeken die me steun geven ( allemaal geleend in de bibiliotheek van Pieter Ketner):
Geoffry Hubbard: Quaker by Convincement
Rufus Jones: Quakers
En de boeken van Thomas Kelly
Wie volgt?
Mijn beleving van de Stilte
(Erik Dries)
Dat samen stil zijn, iets anders is dan stil zijn in je eentje. Dat weet je pas als je het meemaakt.
En dat dat kan voelen als een warme jas. Dat elke keer de stilte anders is. Dat je goed voorbereid kan komen (‘with heart and mind prepared’ zoals dat genoemd wordt) en dat je hoofd en hart dan een heel uur rondfladderen. Of dat je gehaast binnenkomt, en je een hele diepe stilte ervaart.
Dat jij soms een rommelige stilte hebt gevoeld en een ander na afloop zegt dat het een gezegend uur was. En omgekeerd. Dat er zoiets bestaat als een ‘gathered meeting’, waar iedereen eenzelfde diepte of hoogte meemaakt. Wonderlijk. En ja, heel soms ook die ervaring dat jij iets zegt wat voor een ander van directe betekenis is en omgekeerd.
We lijken soms wel van woorden gemaakt en alles met woorden tegemoet te treden. Maar het woordeloze terrein is veel en veel groter. En onbekender.
————————————————————————————————————–
Misschien gebeurt er niets in de stilte,
Misschien word je opgetild en in de armen genomen.
Misschien loop je in een doolhof,
Misschien op een rechte weg.
Alleen,
Of met anderen.
Misschien ga je stap voor stap omhoog,
Of een wenteltrap af omlaag.
Misschien groeien er draden van verbondenheid.
Misschien wordt de schaal van het ei waar je in zit,
Van binnen uit dunner gemaakt.
Misschien ben je zo wijds als de hemel,
Misschien zo vruchtbaar al de aarde.
Misschien ben je vloeibaar en of onrustig als water,
Misschien brandt er een vuur in je.
Misschien word je gereinigd.
Misschien word je gekoesterd.
Misschien gebeurt dit alles tegelijk,
Misschien gebeurt er niets.
En misschien gebeurt alles en niets tegelijk.
————————————————————————————————————
Eilanden in zeeën
Van woorden
Stilte als stapstenen
Ertussen.
Welsprekendheid, een stormvast jacht.
Stamelen, een wankel vlot.
Kan je ontsnappen
Door een tunnel te graven
Naar de andere kant van de wereld?
Of door te vliegen?
Nee, je ontsnapt
En ervaart de Wind,
Door boten te bouwen
Van materiaal dat je op je eiland
Kan vinden;
Materiaal dat blijft drijven op woorden.
